Tregim rrenqethes

Nadia fillon tregimin e saj, ashtu siç është shpallur në revistën “Al-Wassat”.



“Kur isha në vizitë te të afërmit e mijë, u befasuam për arsye të bastisjeve të cilat i vepronte ushtria e okupatorit amerikan dhe para bastisjes së asaj shtëpie gjetën një sasi të armëve të lehta për këtë arsye i burgosën të gjithë ata që ishin në shtëpi duke më përfshirë edhe mua.



Kot u mundova që ta bindi përkthyesin i cili ishte në përcjellje të patrullës amerikane, se unë isha vetëm mysafir. Kam qarë dhe i kam lutur, bile edhe më ka rënë të fikët nga frika gjatë rrugës për në Ebu Garib.



Nadia tregon më tutje: ”Më vendosën në një qeli të ndytë, të errët dhe të vetmuar, kam pritur që të më lirojnë pas hetuesisë e cila do të tregon se unë nuk kisha kryer asnjë krim”.



Ajo më tutje shton, derisa lotët i shkonin nëpër faqe, të cilët ishin fakt për sinqeritetin e saj dhe tmerrin nëpër të cilin kishte kaluar.



“Dita e parë ishte e vështir, dhe nuk isha mësuar në erëra të këqija pasi që qelia ishte e errët dhe me vlagë, ndërsa unë më shumë nga frika e cila më kaplonte çdoherë e më shumë. Qeshja e ushtarit jashtë qelisë më bëri që të frikohem edhe më shumë, isha e tmerruar për shkak të asaj që më priste, për herë të parë e hetova se gjendem para një brenge të madhe dhe se kam shkelur në një hapësirë të botës së pa njohur, dhe se prej saj nuk do të dal ashtu siç kam hyr.



Në mes të këtyre mendimeve dhe paramendimeve të turbullta, e ndjeva një zë femre me aksent arab, zërin e ushtarit të armatës së okupatorit amerikan. Menjëherë më tha: ”As që kam mundur të paramendoj se tregtarët irakian të armëve janë femra”.



Sapo kam filluar të flas t’ia sqaroj rrethanat e incidentit, filloi të më godas ashpër, qava dhe bërtita: Pasha Allahun...unë jam e pafajshme...e pafajshme”.



Atëherë ushtarja filloi të shaj dhe të mallkoj me fjalë të cilat nuk i kisha pritur që do ti dëgjoj ndonjëherë, atëherë filloi të më përqesh, duke thënë se më ka shikuar përmes satelitit tërë ditën dhe se teknologjia amerikane mund ta përcjell armikun e tij edhe në dhomat e tyre të fjetjes.



Atëherë qeshi dhe më tha: “Të kam shikuar dhe të kam parë edhe kur ke quar dashuri me bashkëshortin tënd”.



I thash me një të habitur: “Unë nuk jam e martuar…”, pas kësaj më rrahu më shumë se një orë dhe më detyroi që të pijë një gotë ujë për të cilën më vonë e kam kuptuar se kishte qenë e përzier me mjete të forta për gjumë. Jam zgjuar vetëm pas dy ditëve dhe e pash vetën se isha e zhveshur dhe menjëherë e kam ditur se kam humbur diçka që nuk mund të ma kompensoj asnjë ligj tokësor, isha e dhunuar.



U bëra histerike, fillova ta godas murin me kokë, pas kësaj në qeli hyrën pesë ushtarë në krye më ushtaren, filluan të më rrahin dhe të më dhunojnë derisa qeshnin dhe e lëshonin muzikën me zë të lartë. Kalonin ditët, dhe dhunimet përsëriteshin për çdo ditë dhe çdo dhunim i ardhshëm bëhej më brutal se ai më parë.



Nadia shtoi edhe këtë, në mënyrë që ti përshkruaj veprat e tmerrshme të kriminelëve amerikan: “Gati pas një muaji, një ushtar amerikan i zi, hyri në qeli dhe mi hodhi dy rrobe të ushtrisë amerikane dhe më tha me një zë të thyer arab që ti veshi. Pasi që ma hodhi thesin në kokë më shpiu deri te banja ku gjendeshin gypat me ujë të ftohët dhe të nxehtë dhe më tha që të bëjë një dush dhe shkoi.



Edhe përkundër dhembjes dhe lodhjes që ndihsha, edhe përkundër shumë plagëve që i kisha nëpër tërë trupin tim, e lëshova pak ujë nëpër trup dhe para se të përfundoj hyri ai i ziu në banjë derisa unë isha duke bërë dush. U frikova dhe nga frika e godita me një enë në fytyrë, përgjigjja e tij ishte e ashpër. Ashpër më dhunoi dhe më pështyu në fytyrë. U kthye prapë së bashku me dy tjerë dhe më dërguan prapë në qeli. Tretmani i tyre vazhdoi…më dhunonin me nga dhjetë herë në ditë, që edhe la plagë në shëndetin tim.





Nadia vazhdon me zbulimin e të ligave mbi femrat irakiane: ”Pas më shumë se katër muaj, tek unë erdhi një ushtare, ndryshonte nga ushtaret tjera sipas asaj që quhej Maria, dhe ajo më tha se sot gjendem para një rasti të artë… oficer me pozitë të lartë do të na vizitojnë sot, nëse sillesh pozitivisht me ta…ndoshta do të lirojnë, sidomos kur jemi të sigurt se je e pafajshme.”



I thash asaj: ”Nëse jeni të sigurt në pafajësinë time, pse nuk më lironi që të shkoj?”



Bërtiti në mua me zë të nevrikosur: “E vetmja mënyrë që të kesh mundësi ta sigurosh lirimin është që të bashkëpunosh me neve!”



Më shpiu në banjë që të pastrohem. Dhe shikonte se si pastrohesha me një shkop gome të rëndë në duar duke më goditur me të çdo herë kur i refuzoja urdhrat e saj. Më dha një kuti me kozmetik dhe më tërhoqi vërejtjen që mos të qaj në mënyrë që mos ta dëmtoj makijazhin. Më dërgoi në një dhomë në të cilën nuk kishte asgjë përveç krevateve në tokë dhe u kthye një orë më vonë së bashku me katër ushtarë të cilët bartnin kamerë. Me dhunë i hoqi rrobat nga unë, filloi të më shaj sikur të ishte burrë, dëgjova qeshjen e ushtarëve dhe muzikën me zë të lartë.



Katër ushtarët na fotografonin duke i kushtuar kujdes fytyrës sime, duke më thënë që të buzëqeshëm ose në të kundërtën do të më mbysin. E mori pushkën te njëri nga ushtarët dhe i gjuajti katër plumba rreth kokës sime, duke u betuar se të pestin do ta përfundoj në kokën time. Pastaj katër ushtarët më dhunuan, nga e cila më ra të fikët. Mu kthye vetëdija dhe e gjeta vetën me plagë dhe me shenja të kafshimit, me gërvishtje dhe djegie nga cigarja nëpër trupin tim.



Nadia u ndal me tregimin, duke i lejuar lotët që ti rrjedhin nëpër faqe. Më tutje thotë ajo: ”Një ditë më pas Marija erdhi të unë që të më thotë se kam qenë e mirëpritur dhe se do të më lirojnë pasi që ta shikojmë xhirimin të cilin e kishin bërë me mua”.



Vazhdon ajo: ”E shikova xhirimin me mundim dhe pastaj ajo më tha, Zoti të ka krijuar për arsye të argëtimit tonë!. Aty më shkrepi hidhërimi dhe e sulmova, edhe përkundër frikës time, dhe sikur mos të kishte ushtarë që të intervenonin do ta mbytsha. Atëherë filluan të gjithë të më rrahin. Pas kësaj, një muaj askush nuk mu afrua, ditët e fundit në burg i kam kaluar duke ju drejtuar Allahut, subhanehu ve te ala, me dua që të më liroj nga ky vend.



Pastaj erdhi Marija me disa ushtarë të tjerë dhe mi dha rrobat në të cilat isha burgosur. Më futën në veturë Hamer prej të cilës më hedhën në autostradë afër Ebu Garibit, duke mi dhënë një mijë dinar (diku rreth 5 dollar).



Nuk u ktheva në shtëpi e cila ishte afër vendit ku më kishin burgosur. U frikova nga reaksioni i familjes sime. Vendosa që ta vizitoj një kushëri që të kuptoj se çfarë ka ndodhur në shtëpi gjatë mungesës sime. Dhe kuptova se vëllai imë ka organizuar për mua xhenazen para katër muajve, duke më numëruar si të vdekur. Shkova në Bagdad ku më pranoi një familje e mirë në shtëpinë në të cilën punoja për ta si gjellëbërëse dhe edukatore.



Nadia me habi, me hidhësi dhe keqardhje bënë pyetje: Kush do të dëshiroj që ta fik flakën në zemrën time? Kush do ta kthej virgjenitetin tim? Dhe cili ishte faji imë për tërë këtë që ka ndodhur? Cili ishte faji i familje sime dhe fisit tim... dhe foshnja në barkun tim për të cilin nuk e di kush është babai i tij?...



Tani keni të drejtë ta dini se ku gjendet ajo: Nadia ka vendosur që të jetë njëra nga muxhahidet e cila ka sakrifikuar në një sulm me bombë në patrullën amerikane në Ebu Garib, aty ku e kishin dhunuar. Allahu, subhanehu ve teala e mëshiroftë shpirtin e saj dhe e vendostë në gjerësitë e Xhenentiti!Amin!