Dobitë e dëshmisë së fjalës La ilahe il-lall-llah në jetën e njeriut

Prof. Ebu el-A'la el Mevdudi në librin e tij të vlefshëm i "Mebaduil Islam" i përmedë nëntë dobi apo gjurmë të fjalës la ilahe il-lall-llah.

Këto dobi shkurtimisht janë:
1. Besimari, i cili e dëshmon këtë fjalë është largëpamës përkundër atij, i cili dëshmon shumë zota dhe beson në ta, ose ai i cili e mohon këtë fjalë.

2. Besimi në këtë fjalë: lindë në shpirtin e njeriut burrëri dhe krenari të shpirtit, gjë që nuk e zëvendëson diçka tjetër pos kësaj fjale. Për shkak se nuk ka dobiprurës e as dëmprurës tjetër pos All-llahut. Ai është i cili vdes shpirtëra dhe ngjllë të tjerë. Ai është zotëriu i gjykimit, udhëheqësisë dhe forcës. Kjo e nxjerrë nga zemra besimtarit çdo frikë tjetër pos nga Ai [subhanehu ve teala] dhe nuk e ulë kokën ndaj askujt prej njerëzve e as nuk i përulet atij, e as nuk frikësohet nga madhështia dhe kryelartësia e tij, përshkak se All-llahu është i madhi dhe i fuqishmi. Në të kundërtën e pabesimtarit dhe mohuesit të All-llahut.
3. Besimi në këtë fjalë me krenarinë e shpirtit: lindë modesti pa nënçmim, krenari pa mendjemadhësi dhe gati që nuk ka mundësi që atë ta mashtrojë shejtani, përarsye se besimtari e din bindshëm se All-llahu i cili ia ka dhuruar atë të mirë mundet t'ia marrë nëse do. Ndërsa, pabesimtari bëhet mendjemadh dhe kryelartë nëse e ka ndonjë të mirë apo dhunti.
4. Besimtari në këtë fjalë e din bindshëm se nuk ka rrugë të shpëtimit e as ngadhënjimit ndryshe pos me pastrim të shpirtit dhe me vepër të mirë. Ndërsa, pabesimtarët dhe mohuesit e kalojnë jetën e tyre në mendime të rrejshme. Disa prej tyre thonë: biri i Zotit ka flijuar vetën për pastrimin e mëkateve tona para babait të tij. Prej tyre thonë: ne jemi bijtë e Zotit dhe të dashurit e Tij, andaj nuk na dënon neve me mëkatet tona. Prej tyre thonë: ne ndërmjetësojmë tek All-llahu me të mëdhenjët dhe të devotshmit tanë. E prej tyre poashtu ka që therrin kurbana për zotat e tyre duke pretenduar se ai ka arritur privilegjin për të vepruar çfarë të dojë. Prandaj, pabesimtari, i cili nuk beson All-llahun dhe ka bindje se ai është i lirë në këtë dynja e jo i kufizuar me sheriatin e All-lahut, zoti i tij është epshi dhe pasioni i tij, që njëherit është rob i këtyre të dyjave.
5. Shqiptuesi (me bindje dhe sinqeritet) i kësaj fjale nuk pikëllohet asnjëherë, e as nuk e humbë shpresën. Për atë se ai beson se All-llahut i takojnë depot e qiejve dhe tokës. Prandaj, ai gjithëherë është i kënaqur, i hareshën dhe jeton me shpresë edhe pse nganjiherë ngushtohen rrugët e furnizimit dhe i vështirësohet jeta.
6. Besimi në këtë fjalë e edukon njeriun me fuqi të madhe, bindje, durim dhe mbështetje, atëherë kur ndeshet me çështje madhore duke kërkuar kënaqësinë e All-llahut. Ai ndien se pas tij është një fuqi e pronarit të tokës dhe qiellit, ku njëherit qëndrimi i tij, forca që ngërthen nga ky parafytyrim dhe bidnje është sikur kodrat e palëkundura. E prej nga pra shikru e kufri e kanë këtë fuqi dhe qëndrim?!
7. Kjo fjalë e nxitë besimtarin dhe ia mbush zemrën me trimëri. Përarsye se faktorët që e frikësojnë dhe dobësojnë njeriun janë dy: dashuria e tij ndaj pasurisë dhe familjes, dhe bindja se ekziston edhe dikush tjetër që e vdes njeriun (ia merrë shpirtin pos All-llahut). Bindja e besimtarit në fjalën La ilahe il-lall-llah i nxjerrë dhe i largon nga ai këta dy faktorë të poshtërimit dhe e bën të bindur se vetëm All-llahu është mbikëqyrësi dhe zotëruesi i pasurisë dhe shpirtit të tij. Prandaj, kjo e bën besimtarin që të flijojë në rrugën për arritjen e kënaqësisë së All-llahut çdo send të shtrenjët apo të lirë.

Ndërsa faktori i dytë nxjerrë nga zemra e tij se nuk mundet t'ia marrë jetën e tij pos All-llahut askush qoftë ai njeri, kafshë, shpatë, gurë apo diçka tjetër.

Përshkak të kësaj nuk ka mundësi që dikush në dynja të jetë më trim se sa ai, i cili beson All-llahun [subhanehu ve teala] dhe gati që nuk e frikëson atë përballja me ushtritë e as shpatat e mprehta dhe atëherë kur ai lufton në rrugën e All-llahut. Fuqia e tij shtohet për dhjetë herë apo më shumë se sa fuqia e pabesimtarit dhe atij që mohon All-llahun.
8. Imani në La ilahe il-lall-llah: e ngrit vlerën e njeriut dhe e bënë të lartë, duke ia mbjellur kënaqësinë me pak dhe mosnevojën për atë që kanë njerëzit. Ia pastron zemrën e tij nga lakmia, zilia, ultësia dhe poshtërimi dhe nga shumë cilësi të këqija e të ulëta.
9. Më e vlefshmja në këtë rradhitje është se Imani në këtë fjalë, e bën njeriun të kufizuar në sheriatin e All-llahut e të kujdesshëm për të. Besimtari beson me bindje të plotë se All-llahu din çdo hollësi dhe se Ai është më afër tij se sa damari i tij, dhe nëse ai mundet të ikë nga dënimi i tjerëve nuk mundet të ikë nga dënimi i All-llahut [subhanehu ve teala].
Aq sa ky Iman është i ngulitur në mendjen e njeriut shtonë atë masë edhe i nënshtrohet ndaj dispozitave të All-llahut. Nuk bënë mëkate dhe ndalesa dhe shpejton në të mirë dhe në atë që ka urdhëruar All-llahu.
Për shkak të kësaj është bërë Imani në fjalën La ilahe il-lall-llah shtylla e parë dhe më e rëndësishme që njeriu të jetë musliman. Muslimani është robi i cili pason dhe i nënshtrohet All-llahut dhe ai nuk është kështu pos nëse është besimtar me zemrën e tij se nuk ka askush që meriton adhurmin tjetër pos All-llahut. Kjo është esenca e Islamit dhe burimi i fuqisë së tij dhe çdo besim tjetër i Islamit dhe dispozitë ndërtohet mbi të. Besimtari nuk e arrinë fuqinë pos me Islam e nga Islami nuk mbetet asgjë nëse largohet dhe nuk ekziston kjo esencë dhe bazë me kushtet dhe domosdoshmëritë e saja. (Mebadiul Islam. fq. 87).
Poashtu prej dobive dhe vlerave të kësaj fjale është fjala e Sufjan bin Ujejne [All-llahu e mëshiroftë] që e ka sjellur Ibni Rexhebi [All-llahu e mëshiroftë] ku thotë: "Nuk ka begatuar All-llahu rob prej robërve me ndonjë dhunti më të madhe se sa që ua mësoi (njohu) fjalën La ilahe il-lall-llah. Fjala La ilahe il-lall-llah për ata që dëshirojnë Xhennetin është sikur uji i freskët për banorët e dynjasë. Për shkak të saj është përgatitur shpërblimi dhe dënimi. Përshkak të saj janë urdhëruar Pejgamberët me xhihad. Ai i cili e thotë e ka mbrojtur gjakun dhe pasurinë e tij, ndërsa ai i cili kundërshton dhe mohon këtë fjalë, gjaku dhe pasuria e tij janë pa vlerë. Është çelësi i Xhenetit dhe çelësi i thirrjes së Pejgamberëve". (Kelimetul Ihlas. Fq. 53).


Marrë nga: El-velau vel berau fil Islam
Autor: Muhamed bin Seid el-Kahtani