Tri Pyetje?

Kur eshtëkoha e duhur?
Cilet jane njerezit e duhur?
Cila eshtëgjeja me e rendesishme për tëbere?



Njehere ndodhi qe nje mbreti tëcaktuar i shkoi ndermend se nese do t’i dintëtëgjitha se kur tëmerrtëvendimin e duhur ne çdo gje qe tëbente, dhe cilat ishin gjerat e duhura për tu marre dhe cilat tëgabuarat, e mbi tëgjitha nese ai do tëdintëse cila ishtëgjeja me e rendesishme për tëbere, ai nuk do tëdeshtontëkurre ne ndonje gje.
Duke patur keto mendime, mbreti shpalli ne tëgjithë mbreterine e tij se ai do t’i dhurontëshpërblim tëmadh gjithkujt qe do t’i mesontëatij sesi tëdintëmomentin e duhur për çdo pune, si tëdintëse cilet ishin njerezit me tërendesishem dhe sesi mos tëgabontëne kohen kur ti duhej tëmerrtëvendim se cila rruge ishtëme rendesishme. Njerez tëditur filluan tëvinin tek mbreti, por ata tëgjithë i jepnin përgjigje tëndryshme pyetjeve tëtij.
Si përgjigje tëpyetjes se tij tëpare disa thane se ne mënyrë qe dikush tëdije kohen e duhur për çdo pune tëtij ai duhet tëpërgatise nje orar ditesh, muajsh e vitesh dhe ta ndjeke atëme përpikmëri.
Vetëm ne ketëmënyrë, thane ata, mund tëbehet çdo gje ne kohen e duhur.
Të tjerë thane se nuk ishtëe mundur tëvendosje paraprakisht se kur dhe ku tëbeje nje pune; ai njeri nuk duhet tëshpërqendrohet nga kenaqesi tëkota, por duhet tëjetëi vemendshem ndaj çdo gjeje qe ndodh dhe tëbeje çdo gje qe nevojitet.
Nje grup i tretëtha qe nuk ka rendesi sesa i vemendshem duhet tëjetëmbreti se çfarë po ndodh, ishtëe pamundur për nje njeri tëvendostëdrejt kohen për çdo veprim dhe se atij i duhej nje keshill me burra tëmençur, e tëveprontësipas keshillave tëtyre.
Nje grup i katert tha se kishtëceshtje tëcaktuara qe kerkonin vendime tëmenjehershme duke mos lene keshtu kohe për tëvendosur me mjetet e keshillimit nese ishtëapo jo koha e duhur për t’i marre ato. Ne mënyrë qe tëkuptohej kjo, nje njeri duhet tëdintëparaprakisht se çfarë po ndodhte, gje e cila mund tëkuptohej vetëm nga ndonje magjistar, keshtu pra, për tëditur kohen e duhur për çdo veprim, duhet tëkeshillohesh me magjistaret.
Përgjigjet për pyetjen e dytëgjithashtu varionin. Disa thane se njerezit qe i duheshin me se shumti mbretit, ishin administratoret e tij; disa thane prifterinjte, disa thane mjeket, nderkohe të tjerë thane qe luftetaret ishin me tënevojshmit.
Përgjigjet e pyetjes se tretëse cili ishtëaktiviteti me i mire, paten tënjejtin diversitet si tëparat. Disa thane se shkenca ishtëme rendesishmja gje ne bote, disa thane aftesitëushtarake, dhe disa të tjerë adhurimet fetare. Përgjigjet ishin tëgjitha tëndryshme dhe keshtu qe mbreti nuk ra dakort me asnjeren prej tyre dhe nuk shpërbleu asnjerin. Ne mënyrë qe tëgjentëpërgjigjen e vertetëpër pyetjet e tij ai vendosi tëkeshillohej me nje vetmitar i cili ishtëi famshem për mençurine e tij. Vetmitari kurre nuk e la pyllin ku jetonte, e atje nuk pristëasnjeri vetëm se njerezit e thjeshte. Keshtu qe mbreti u vesh si nje njeri i thjeshte, e zbriti nga kali përpara se tëarrintështepine e vetmitarit, la luftetaret e tij pas dhe shkoi i vetëm.
Mbreti e gjeti vetmitarin duke punuar nje kopesht përpara kasolles se tij. Kur ai pa mbretin, e përshendeti dhe iu kthye serish punes se tij. Ai ishtëi gjithnje i menduar dhe i dobet dhe sahere qe fustëlopaten e tij ne toke dhe kthentënga pak mollok ai merrtëfryme me veshtiresi.
Mbreti iu afrua dhe i tha: “Une kam ardhur tek ty o vetmitar për të kerkuar përgjigje për tre pyetje: Si mund ta marr vesh se cila është koha qe duhet tëjem i vemendshem dhe mos ta lejoj të me shkase vetëm se mos tëpendohem për tëme vone? Cilet jane njerezit me tënevojshem tëcileve duhet ti kushtoj vemendjen maksimale? Dhe cilat jane punet me tërendesishme qe detyrimisht duhet tëbehen tëparat?
Vetmitari e degjoi mbretin, por nuk i dha asnje përgjigje; ai peshtyu tek duart e tij filloi serish tëpunontëtoken.
Juve e keni lodhur veten, -tha mbreti. Ma jep lopaten. Po e punoj une për pak kohe. Faleminderit,-tha vetmitari. Ai ia dorezoi lopaten dhe u ul ne toke. Pasi punoi dy rrjeshta mbreti ndaloi dhe ia përseriti pyetjet. Vetmitari nuk iu përgjigj, por u ngrit dhe i zgjati doren për nga lopata duke i thene: Tani, ti pusho dhe une po puno. Por mbreti nuk ia lopaten, por vazhdoi tëpunontëtoken.
Nje ore kaloi, kaloi edhe nje tjeter; dielli kishtëfilluar tëzhytej pas pemeve, kur papritmas mbreti nguli lopaten ne toke dhe tha: Une erdha tek ty o njeri i mençur për tëmarre përgjigje për pyetjet e mia, nese nuk do tëme japesh ndonje, ma thuaj dhe une do tëkthehem ne shtepi.
Shiko, qenka dikush duke ardhur me vrap, tha vetmitari. Tëshohim se kush eshte.
Mbreti pa rreth e rrotull dhe vuri re nje burre me mjeker qe po diltënga pemet. Burri shtyptëme duar stomakun e tij dhe gjaku i rridhtëndermjet gishtave. Ai vrapoi për tek mbreti, i rane tëfiket dhe u rrezua ne toke, rrintëi shtrire palevizur, dhe renkontëlehtesisht. Vetmitari dhe mbreti hapen rrobat e burrit. Ne stomakun e tij ishtënje plage e madhe. Mbreti ia lau atësa mundi dhe ia fashoi plagen me shamine e tij dhe peshqirin e vetmitarit, por rrjedhja e gjakut nuk u pakesua. Disa here mbreti ia hoqi fashatimin tëlagur me gjak tënxehte, e lau ate, dhe ia rifashoi plagen. Kur me se fundi gjaku pushoi se rrjedhuri i plagosuri u rigjallerua dhe kerkoi për uje. Mbreti i solli uje tëfresket i dha tëpinte. Nderkohe dielli kishtërene dhe ishtëftohur. Mbreti me ndihmen e vetmitarit e coi tëplagosurin brenda ne kasolle dhe shtriu ne krevat. Ai i mbylli sytëdhe nuk levizi me. Mbreti ishtëkaq i lodhur nga ecja e tije dhe puna qe kishtëbere saqe u shtri ne prag tëderes dhe ra ne gjume. Ai fjeti kaq rende ne atënatëtëshkurter vere saqe kur u zgjua ne mengjesh iu desh pak kohe qe tëkuptontëse ku ishtëdhe tëkujtohej për tëpanjohurin e shtrire ne krevat i cili tani i kishtëngulur qellimisht veshtrimin e tij me sytëqe i shkelqenin.
Me fal, i tha njeriu me mjeker me nje ze tëmekur, kur ai pa qe mbreti ishtëi zgjuar dhe po e veshtronte.
Une nuk tënjoh dhe nuk kam përse tëtëfal. Iu përgjigj mbreti.
Ju nuk me njihni mua por unë iu njoh, une jam armiku juaj, dhe u betova tëhakmerrem për vrasjen e vellait tim dhe qe me me moret pasurine time. Une e dija qe ti kishe ardhur i vetëm tëtakoje vetmitarin dhe vendosa t’ju vrisja kur tëktheheshi. Por kur kaloi e tere dita dhe ju nuk u kthyet une dola nga prita qe kisha ngritur dhe ne fakt shkova drejt luftetareve tuaj. Ata me njohen, mu hodhen përsipër dhe me lenduan. Une arrita ti shmangesha atyre por do tëkisha vdekur nga gjakderdhja nese ju nuk do tëishit kujdesur për plagen time. Une kisha vendosur t’ju vrisja por ju shpetuat jeten time. Tani, nese jetoj dhe nese ju deshironi, une kam për t’ju sherbyer dhe si skllavi juaj me besnik, dhe do ti urdheroj djemtëe mi tëbejne tënjejten gje. Me fal!
Mbreti ishtëkaq i lumtur qe u pajtua kaq lehtesisht me mikun e tij, ai jo vetëm qe e fali atëpor i premtoi ta kthentëpronat e tij dhe tëdergontëmjeket dhe sherbyesit e tij përsonal për t’u kujdesur për te. Pasi i kerkoi leje tëplagosurit mbreti shkoi jashtëpër tëpare për jeremitin. Përpara se tëlargohej prej tij ai deshiroi për here tëfundit ta kerkontëpërgjigjet e pyetjeve tëtij. Jeremiti ishtëi ulur ne gjunje ne kopeshtin e tij duke mbjellur fara rreshtat qe ishin punuar nje ditëme pare. Mbreti iu afrua dhe i tha: Për here tëfundit o njeri i mençur, tëkerkoj tëm’i përgjigjesh pyetjeve tëmia.
Por ju tashme i jeni përgjigjur, tha jeremiti duke u ulur tek pulpat e kembeve dhe duke pare mbretin i cili qendrontëpërballe tij. Si i jam përgjigjur? Pyeti mbreti?
Si? Përseriti jeremiti. “A nuk tëerdhi ty keq për dobesine time djedhe gerrmove keto rreshtat për mua, ne vend qe tëktheheshe mbrapsht i vetëm, ai djalosh do tëtëkishtësulmuar dhe ti do tëishe penduar qe nuk qëndrove me mua. Keshtu qe, koha me e mire ishtëkur po punoje token, une isha njeriu me i rendesishem; dhe përpjekja me e mire ishtëtëme beje mire mua. E me pas ai njeri erdhi duke vrapuar drejt nesh, koha me e rendesishme ishtëkur po kujdeseshe për te, nese nuk do t’ia kishe lidhur plagët e tij, ai do tëkishtëvdekur pa bere paqe me ty; kështu qe ai ishtë njeriu me i rendesishem, e çfarë bere ti për të ishte vepra me e mire.
Mba mend atehere: Ka vetëm nje kohe tërendesishme: e Tanishmja. Dhe eshtëe rendesishme sepse eshtëkoha e vetme mbi tëcilen kemi kontroll mbi veten tone; dhe njeriu me i rendesishem eshtëai me tëcilin je, sepse askush nuk e di nese ai do tëketëapo jo ndonjehere marredhenie me njerez tëtjere; dhe përpjekja me e rendesishme eshtëti besh mire atij, meqe ky eshtëedhe qellimi i vetëm pse njeriu eshtësjelle ne ketëbote./zeriislam/